Onderweg met Don mcLean
|30 graden op de achterbank van de Renault 30, krap op elkaar tussen kussens en Donald Duckjes.
Stoppen langs de snelweg bij tankstations met dorre droge grasveldjes.
Een zakje chips een flesje water, even een rondje lopen, plasje doen en dan weer door.
Het klinkt niet aantrekkelijk maar de eindbestemming was het zeker waard.
Elk jaar weer richting Hospitalet de l’infant in Spanje en de soundtrack van deze reis was een mix Don mcClean, Demis Roussos en een staartje Kelly family.
Na een ritje Nederland-Spanje heb je de nodige basiskennis jaren 70/80 popmuziek wel onder de knie.
Een gemiddeld bandje draait ongeveer 35 tot maximaal 50 minuten dus met een rit van ongeveer 20 uur inclusief stops en het onvermijdbare verkeerd rijden, omdat de kaart weer net anders was als de daadwerkelijke situatie terplekke, kom je al snel op 30 bandjes.
Ook al is het niet jouw eigen muziek keuze, toch vorm je voorkeur voor een nummer wat je dan het minst ‘niet leuk’ vindt als je alles zo vaak voorbij hoort komen.
Als we dan na een geslaagde vakantie weer gebruind en voldaan terug reden naar Nederland was er altijd wel iets vreemds met de artiesten aan de hand, het leek wel of ze iets teveel gedronken hadden.
Dat idee had ik bij Demis Roussos altijd al wel een beetje maar nu was er toch echt iets anders aan de hand.
De bandjes waren veelal niet bestand tegen de temperaturen die ze in Spanje op de parkeerplaats van de lokale marktjes moesten doorstaan en hadden duidelijk wat schade opgelopen.
Mijn favoriet die vakantie was absoluut Crying van Don mcLean.
Jaren later heb ik nog een lp van Don mcLean gekocht ergens op een rommelmarkt voor een paar euro.
Toen de eerste kraakjes door de speakers kwamen en ik het warme stemgeluid van Don mcLean hoorde deed het me meteen denken aan de ritten van vroeger naar Spanje. Nog steeds als ik Crying hoor, ruik ik de warmte van Spanje en zit ik weer even op de achterbank van de Renault 30 naast mijn broertje en mijn zusje.
Een paar jaar later gingen we naar Miami in de Verenigde Staten op vakantie. Ik begon mijn eigen muzieksmaak te ontwikkelen en op dat moment waren er twee nummers aan het strijden voor de nummer 1 positie op de Amerikaanse Billboard hot 100.
Vanilla ice met ice ice baby en Mc Hammer met Can’t touch this.
Beide hits waren groter dan de artiesten zelf ooit zouden worden maar op dat moment waren dat de liedjes die bij die plek hoorde.
Miami was juist op zijn hoogtepunt qua faam en Miami vice had net zijn laatste aflevering gehad in Amerika. In de rest van de wereld was men nog niet zover en waren de stoere detectives zo ongeveer het beste wat televisie op dat moment te bieden had.
In mooie auto’s werden de diverse hotspots van Miami in beeld gebracht. Uiteraard gepaard met de nodige actie.
Daar was ik dan; Art Deco hotels, boetiekjes, de geur van de warmte op het asfalt… dit was het helemaal.
Het eerste wat we zagen toen we een rondje liepen voor wat boodschapjes was een arrestatie op typisch Amerikaanse wijze wat op mij als tiener enorm indruk maakte.
Het bijzondere vind ik, dat als ik een van de nummers weer hoor, ik altijd even terugschakel naar die vakanties. Op een of andere manier is er een verband gelegd in mijn hoofd wat die zaken onafscheidelijk maakt van elkaar en altijd weer die mooie vakantie herinneringen oproept.
Aan welke muziek heeft u mooie vakantie herinneringen?